15 Temmuz - Neyi Niye Yazmaktan Korktunuz?
15 Temmuz - Neyi Niye Yazmaktan Korktunuz?
15 Temmuz FETÖ’cü darbe girişiminin üzerinden 9 yıl geçti. Yüzlerce şehit ve gazi verilerek, tanklara, uçaklara, silahlara karşı halk birleşerek meydanlara indi ve darbenin engellenmesinde önemli bir görev üstlendi. Türkiye darbeler tarihine bakıldığında halkın sokağa inerek darbeye karşı toplanması, ayaklanması, tepki vermesi ve canını ortaya koyması olayı gerçekten önemli bir sosyolojik hareketliliğinin varlığını bizlere gösteriyor. Çünkü sağ-sol ayrımlarının bir kenara bırakılarak milletin tek vücut olarak hareket etmesi, organize olması durumu önceki darbelerde yaşanmadı. Sevelim sevmeyelim, destekleyelim ya da desteklemeyelim; millet hafızası çok uzun bir aradan sonra bir araya gelmeyi başardı ve ölümü göze aldı. Yine aynı şekilde o gün, meclis bombalanırken milletvekilleri gazi meclisten ayrılmayarak milli demokratik direniş örneği ortaya koydu. Milletin iradesi direnerek, meydanlara inerek, darbe girişiminden sonra nöbet tutarak görevini yerine getirdi. Peki kimler yerine getiremedi? Bu konu üzerinde itinayla düşünmemiz gereken, kesinlikle savsaklamadan, esasında yoruma bile açık olmayan bir durumdur: “ Meydana çıkmaktan korkan, sesini çıkaramayan, evine-otele oraya buraya pusan” kimseler için milletin terazisi de bellidir. Şehit Ömer Halisdemir nasıl ki gözünü kırpmadan son görevini yerine getirdiyse, milletin her bir zerresi aynı kararlılıkla, Amerikancı darbe girişimlerine karşı çıkmak zorundadır. Mevzu bahis vatansa gerisi teferruattır.
2016 yılından sonra Türkiye eski Türkiye olmayacak deniyordu. Nitekim o gün devletin içeresine yıllardan beri yuvalanmış olan hainlerin gerçek yüzünü net bir şekilde gördük. Canımızdan can vererek bunun bedelini ödedik. Peki Türkiye’de nasıl bir ortam oluştu. Olması gerektiği gibi, olağanüstü hal ilan edilerek 2018 anayasasında değişiklikler yapıldı ve Türkiye’de merkezi bir yönetim anlayışı benimsendi. Türkiye’de yönetim ve siyasal anlayış çok uzun yıllar sonra değişti, dönüştü. Bugün, değişimin kendisinin pozitif tarafı yanı sıra negatif yansımalarını da yaşıyoruz. Atılması gereken adımlarda bir çok alanda eksikler var. Türkiye Cumhuriyeti’nin toparlanabilmesi için anti-emperyalist politikalara ağırlık verilmesi şart. Önümüzdeki en güzel örneklerden birisi bu konuda Ukrayna ve İran’dır. Türkiye yerli ve milli savunma sanayiinde atılımlarını her geçen gün bir adım daha ileriye taşıyor, öncelikle bunun altını çizmek gerekiyor ki bu, milli güvenliğimiz için ve ülkenin bağımsızlığı adına son derece önemlidir. Tek millet olamazsanız, bağımsızlığınızı koruyamazsanız, yerli ve milli sanayinize önem vermezseniz, toplumunuzu-insanınızı önemsemezseniz, vatanınızı koruyamazsınız! Geçmişte olduğu gibi emperyalist ülkelerin kapısından ayrılmazsanız, politikanızı onlara endekslerseniz yarın öbür gün sizden almaları gerekeni misliyle alırlar. Biz bu senaryoyu daha önce yaşadık mı? Elbette yaşadık ve ne yazık ki hala bu etkiden kurtulamadık.
Sonkurşun Gazetesi, İlkhaber Gazetesi ve öncesinde kurulan Realite Dergisi ve Kuva-yı Gazete, aynı 2000’e Doğru, İleri, Cumhuriyet gibi gazetelerde, 1990’lı ve 2000’li yıllarda Fetullah Gülen Cemaati, misyonerlik faaliyetleri, Soros, Gladyo, Nato tehlikelerinden bahseden yayınlar yapılıyordu. Ki hala gazetemiz bunu şiar edinmiştir. Bugün 15 Temmuz darbe girişimine FETÖ darbe girişimi diyerek lanetleyenler (kimisi geçmişte övenler), köşe yazılarında ve gündemlerinde sadece FETÖ diyor ancak bir şeyi unutuyor. Türkiye’de hiçbir darbe girişimi tek başına ortaya çıkmadı. Yapanlara, özgeçmişlere, iç-dış olaylara bakıldığında her zaman perdenin arkasında birileri vardı. Neden yazmaktan korkuyorsunuz? Şehitlerimizden, gazilerimizden bahsedebiliyorsak, yazarlık sorumluluğumuz gereği korkmadan söyleyin: ABD’nin Pensilvanya Eyaleti’nde CIA’in koruması altında Türkiye’deki kiralık ajanlarına emir vererek, iktidarı ele geçirmeye çalışan FETÖ, diyebilirsiniz. BU örgütler Mars’tan gelmedi ya da Mars’ta kurulmadı.
Yeni miydi? İlk defa mı söyleniyordu? Haberimiz mi yoktu? Elbette hayır. Ben daha çok küçükken Kuva-yı Gazete’de, İlkhaber’de, Sonkurşun’da , Realite’de, bu örgütlenmelerle mücadele edildi, sonra ne oldu; ailemize baskı ve sindirme yapıldı. Hatta yetmedi ailemize operasyonlar çekildi. Ben bu hainlerle ilk defa ortaokul çağında karşılaştım. Ne arıyorlardı, ya da neyi amaçlıyorlardı? Herhalde Ellerinden gelse yaşımı büyütüp beni de davaya sokacaklardı. Neticede oyun CD’lerime kadar el konulmuştu.
Yazarlarımız ve gazetelerimizin bugün ısrarla unuttuğu bir husus var: Türkiye’nin bağımsızlığına gölge düşüren, güvenliğini tehdit eden tüm ABD üsleri kapatılmalıdır. Türkiye güvenliğini ve bağımsızlığını temin etmelidir. Dün yapılan hatalar bugün yapılmamalı, geçmişi kirli olanların hepsi devlet içerisinden temizlenmelidir. Devleti yöneten tüm asli unsurlar, bunu şiar edinmelidir. Bu kat’i surette yapılmazsa, 15 Temmuzlar, 1980’ler, 1970’ler, 1960’lar bitmez, yeniden baş verir. Bunu ortadan kaldırmazsak, Türk Milleti’ni hakim, Türk ordusunu asli bağımsız unsur olarak güçlendirmezsek; bugün bizi çevreleyerek saran emperyal güçlerin ortasında yaşayamayız, hayatta kalamayız. Altını kırmızı çizgiyle çizdiğim bu husus, Türkiye için milli güvenlik sorunudur, hayatta kalma mücadelesidir. Ne yazık ki, anti-emperyalist politikalardan uzak bir Türkiye, eksen arayışları içerisinde savrulur, ayakta kalmakta zorlanır. Bunun bedelini Osmanlı İmparatorluğu, yavaş yavaş parçalanarak ödedi. Ancak ne mutlu ki bugün, Kuva-yı Milliye ve Türk Ordusu sayesinde, Mustafa Kemal Paşa ve büyük komutanlarımız sayesinde bağımsızlığımızı Anadolu’da yeniden kazanabildik. Ve bunu korumak için, cumhuriyeti ilan ettik. Parçalanmış bir Osmanlıyı, Türk milleti olarak birleştirdik.
Kahrolsun emperyalizm, kahrolsun onun işbirlikçileri, kahrolsun onun taşeronları, kahrolsun mandacılar ve muhipçiler; yaşasın Türk Milleti, Türk bağımsızlığı, yaşasın Atatürk ve onun bıraktığı tam bağımsız Türkiye Cumhuriyeti!
Ozan Utku Arıcan
Tarihçi/Yazar